نوع مقاله : علمی-پژوهشی

نویسندگان

• سیدمحمدصادق آتش زر ¹
• مهدی منفرد ²
• سیدمحمدمهدی نبویان ¹

¹ گروه فلسفه و کلام اسلامی، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه قم، ایران.

² گروه فلسفه و کلام اسلامی، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه قم، قم، ایران.

چکیده

مسأله: عاَلمِ مُثُل و مثال، از مباحثِ مهمّی است که از ابتدایِ تاریخِ فلسفه حضور داشته است. برخی غفلت از عالَمِ میانه را موجبِ بحران در اندیشۀ غرب دانسته‌اند. این مسأله در فلسفۀ تطبیقی دوچندان اهمّیت می‌یابد. این رویکرد، بدونِ وجودِ ساحتِ فراتاریخ و عالَمِ میانه، ممکن نخواهد بود.

روش: این تحقیق با روش توصیفی‌تحلیلی، با گردآوریِ کتابخانه‌ای و رویکردی تطبیقی به مطالعۀ مُثُلِ افلاطونی و عالَمِ مثال در اندیشۀ سهروردی و ساحتِ زبان در اندیشۀ هیدگر خواهد پرداخت.

یافته‌ها: در اندیشۀ سهروردی عالَمِ مثال، ساحتی خیالین، حقیقی و عینی است که برخلافِ مُثُل، دارای مقدار و شکل است. هیدگر، از منتقدانِ مُثُلِ افلاطونی است؛ با این‌حال، در رابطه با زبان، از ساحتی خیالین، حقیقی و عینی سخن می‌گوید که دارایِ مقدار و شکل می‌باشد. در مواردی از ساحتی حقیقی‌تر، مانندِ ذاتِ هنر، سخن گفته که فاقدِ مقدار و شکل است.

نتیجه: هیدگر نیز به امری چون عالَمِ مُثُل و مثال معتقد است؛ امّا منتقدِ تفسیری از آن است که بر حقیقت به معنایِ مطابقت تأکید می‌کند. هیدگر نحوۀ حضورِ مراتبِ هستی و شناختِ آن‌ها را مبتنی بر آشکارگی می‌داند. سهروردی نیز بر نور تأکید کرده و شناخت را از سنخِ علمِ حضوری‌ای دانسته که مبتنی بر مطابقت نیست.

کلیدواژه‌ها

• مثل افلاطونی
• عالم مثال
• زبان
• سهروردی
• مارتین هیدگر

موضوعات

• فلسفه

عنوان مقاله [English]

A Comparative Study of the World of Forms and Exemplars in the Thought of Suhrawardi and the Realm of Language in the Thought of Martin Heidegger

نویسندگان [English]

• Seyyed Muhammad Sadeq Atashzar. ¹
• Mahdi Monfared ²
• Seyyed Mohammad Mahdi Nabavian ¹

¹ Department of Philosophy and Islamic Theology, Faculty of Theology and Islamic Studies, University of Qom, Qom, Iran.

² Department of Philosophy and Islamic Theology, Faculty of Theology and Islamic Studies, University of Qom, Qom, Iran.

چکیده [English]

Problem: The World of Forms and Images (ʿālam al-muthul wa al-mithāl) has been a significant topic since the inception of philosophical history. Some argue that neglecting the intermediary world (ʿālam-e mīyāna) has led to a crisis in Western thought. This issue gains heightened importance in comparative philosophy, as such an approach remains impossible without acknowledging a transhistorical realm (sāḥat-e farātārīkh) and the intermediary world.

Method: This research employs a descriptive-analytical method, utilizing library resources and a comparative approach to study Platonic Forms (muthul-e aflātūnī), the World of Images (ʿālam-e mithāl) in Suhrawardī’s thought, and the realm of language (sāḥat-e zabān) in Heidegger’s philosophy.

Findings: In Suhrawardī’s thought, the World of Images is an imaginal (khayālīn), real (ḥaqīqī), and objective (ʿaynī) realm that, unlike Forms, possesses quantity (miqdār) and shape (shakl). Heidegger, while critical of Platonic Forms, speaks of language as an imaginal, real, and objective realm that also has quantity and shape. However, he occasionally refers to a "truer" realm, such as the essence of art (dhāt-e honar), which lacks quantity and shape.

Conclusion: Heidegger, too, acknowledges something akin to the World of Forms and Images but critiques interpretations emphasizing truth as correspondence (muṭābaqa). Heidegger grounds the manifestation (āshkār-gī) of ontological and epistemological hierarchies in unconcealment. Similarly, Suhrawardī emphasizes light (nūr) and defines knowledge as presential knowledge (ʿilm-e ḥuḍūrī), which is not based on correspondence.

کلیدواژه‌ها [English]

• Platonic Forms
• Imaginal World
• Language
• Suhrawardi
• Martin Heidegger