پروفسور توشیهیکو ایزوتسو، زبانشناس، فیلسوف، اسلامشناس و قرآنپژوه ژاپنی (1914-1993)، علاوه بر اینکه قرآن کریم را به ژاپنی ترجمه کرده است دارای دو اثر قرآنی به نامهای خدا و انسان در قرآن و نیز مفاهیم اخلاقی ـ دینی در قرآن است که در آنها با رویکردی معناشناسانه به تبیین ساختار اساسی آموزههای قرآن پرداخته است. وی متأثر ...
بیشتر
پروفسور توشیهیکو ایزوتسو، زبانشناس، فیلسوف، اسلامشناس و قرآنپژوه ژاپنی (1914-1993)، علاوه بر اینکه قرآن کریم را به ژاپنی ترجمه کرده است دارای دو اثر قرآنی به نامهای خدا و انسان در قرآن و نیز مفاهیم اخلاقی ـ دینی در قرآن است که در آنها با رویکردی معناشناسانه به تبیین ساختار اساسی آموزههای قرآن پرداخته است. وی متأثر از مکتب قوم ـ زبانشناسی یا مکتب بن است، که طبق آن هر زبانی جهانبینی ویژة خود را دارد، و با برخورداری از پیشینهای علمی در زبانشناسی و فلسفه، به بررسی معناشناسانۀ واژههای کلیدی قرآن میپردازد و سعی میکند با کشف ارتباط معنایی واژگان در یک شبکۀ معنایی گسترده، به نظام هماهنگ قرآنی دست یابد.
وی در روش خود از معناشناسی همزمانی و درزمانی استفاده میکند که در معناشناسی همزمانی نیز از اصول هفتگانهای پیروی میکند که در پژوهش حاضر از جهات متفاوت مورد بررسی و نقد قرار گرفته است.
بیتوجهی به معناشناسی جملهای و سیاقمندی معنا، ناآشنایی با مکاتب مختلف معناشناسی و تکبعدیبودن، بیتوجهی به تفاوت فهم افراد در دوران پس از نزول قرآن کریم، عدم وجود معیار در تعیین کلمات محوری، دید فلسفی منبعث از منابع غیر اسلامی و آشنایی ضعیف با علوم بلاغی، از جمله محورهای نقد روششناسی ایزوتسو در این مقاله است.