این نوشتار به گزارش و بررسی یکی از مهم‌ترین دیدگاه‌ها در رد وجود محمولی، یعنی بحث اشاره‌پذیری/ اشاره‌ناپذیری، می‌پردازد. همچنین نشان می‌دهد اغلب ادعاهای زیر از قوت چندانی برخوردار نیستند: 1. وجود مطلقاً محمول نیست؛ 2. وجود محمول منطقی نیست؛ و حتی، از جهاتی، این ادعای معتدل‌تر که می‌گوید: 3. گرچه وجود به‌صورت موضوع ـ محمولی محمول منطقی نیست، می‌توان آن را محمول منطقی به‌شمار آورد. برای این منظور دیدگاه برگزیده به کمک تساوی وجود و اشاره‌پذیری، تحلیلی از وجود محمولی در فلسفة اسلامی ارائه می‌کند و نشان می‌دهد در دو بحث نخست دیدگاه مطرح در فلسفه و منطق دورة اسلامی قابل دفاع و تقویت است و در بحث سوم نیز دیدگاه‌های رقیب در تحلیل منطقی، بر فلسفه و منطق دورة اسلامی ترجیحی ندارند. همچنین، این جستار، با اصلاح مبنای فلسفة اسلامی، اشاره‌پذیری معدوم به اشارة عقلی تبعی و غیر مستقیم را می‌پذیرد.
This essay critically studies one of the important criticisms of the existence predicate, i.e. the referentiality/ non–referentiality proof. Also, it wants to show some of the weaknesses of the following views: (1) existence by no means is a predicate; (2) existence is not a logical predicate; and even, from some aspects, the more acceptable view that says that; (3) although existence by no means is a logical predicate in a subject–predicate way, it is a logical predicate in a non–subject–predicate way. Thus, the paper by means of the equivalence of referentiality and existence offers a strengthened version of existence predicate in Muslim philosophy and logic, and shows that in (1) and (2) Muslim philosophy and logic is defensible and in (3) the current views are not preferable to Muslim philosophy and logic. Again, by reconstructing the foundations of Muslim philosophy and logic it accepts the rational referentiality of nonbeing in an indirect way.
کلیدواژه‌ها [English]
existence predicate, referentiality/ non–referentiality, indirect referentiality, subject–predicate, logical predicate
ابتدای صفحه